متون قرآنی خود را با اسامی مختلفی معرفی کردهاند که رایجترینِ این نامها، «قرآن» است. قرآن اسمی خاص است و در خود قرآن، گاه به بخشی از متن و گاه به تمام آن اشاره دارد. نظر رایج میان مسلمانان این است که قرآن از ریشهٔ عربی «قرائة» (به معنای قرائت کردن) است. با این حال، بهگفتهٔ اسلامشناسان، قرآن همیشه اسمی خاص نبوده و ریشه در لغتِ سُریانیِ «قِریانا» به معنای «کتاب قرائت» دارد. ظاهراً تفسیر ابوعبیده (درگذشتهٔ ۲۰۹ ه.ق) عربی نبودن لغت قرآن را تأیید میکند؛ ابوعبیده که خود تباری یهودی داشت، برخلاف تفاسیر رایج، آیهٔ «اقرا بسم ربک» را بهصورت «نام پروردگارت را اعلام کن» (در عبری: قره بشم ادونای، سریانی: قرا بشم ماریا) تفسیر کردهاست. متون قرآنی خود را «قرآنِ عربی» نیز نامیدهاند. استفادهٔ قابلتوجهی دیگر در آیه ۹۱ سورهٔ حجر است که متون دینی یهودیان هم «قرآن» نامیده شدهاست.