توضیحات
غزل های دیوان شمس از نظر قالب و وزن دارای سبک خاصی هستند که در دنیای ادبیات ایران و حتی ملل بی نظیر و تنها متعلق به شخص مولاناست. گستردگی و تنوع وزنی ابیات این دیوان نشان دهنده ی توانایی بی بدیل او در سرودن شعر و غزل است و بسیاری از محققان مولوی پژوه دلیل این تنوع و قالب خاص شعری را بداهه بودن و سروده شدن در مجالس سماع دانسته اند. این است که شور و طرب این مجلس ها در روح عرفانی غزل آمیخته شده و طبیعی ترین شکلی را که یک شعر می تواند داشته باشد به خود گرفته است. کمتر شاعری پیدا می شود که این حجم محتوای عمیق و عرفانی را بدون آمیختن به تصنع ادبی به جهان عرضه کند و در طول قرن های متمادی قابلیت ارتباط برقرار کردن با ذهن و جان انسان ها را حفظ کند.